Back to the basics

Wanneer Kirsten, ik en veel reizigers met ons weer eens bijna worden opgelicht door meer dan €2,- te moeten betalen per persoon vanaf Vang Vieng busstation naar het centrum, een afstand van 2 kilometer, gaan we in collectief verzet. In Azië betekent dat dat we allemaal weer uit de taxi stappen met onze tassen, worden teruggefloten en vervolgens voor omgerekend €1,- mogen. No we're talking! In Vang Vieng kennen ze geen straatnamen en huisnummers, en hebben we zondag 25 januari daarom heel het stadje doorgewandeld in de brandende zon op zoek naar ons guesthouse, waar we achteraf al voorbij waren gelopen. De bloedhitte en het feit dat iedereen ons een andere kant op stuurde werkte geweldig op Yvonne's humeur en soms korte lontje, maar bij aankomst kan een koude cola veel goed maken.
Vang Vieng is een prachtige plek aan de Mekong rivier en tussen indrukwekkende bergen en rotsen. Verder hebben ze hanen, het type dat afgaat om 3:45 in plaats van bij zonsopgang. Kirsten en ik de oordopjes dus maar tevoorschijn toveren en verder nappen, om de volgende dag op de mountainbike de omgeving te bekijken en naar een mooie grot te fietsen. Dat fietsen was ook een groot succes, aangezien de weg Aziatisch (ontzettend slecht) was en mijn standaard het begaf, dus die lekker over de grond ratelde. Gelukkig was ik heel infinitief met een plastic zakje (het enige wat voorhanden was) om die weer vast te knopen. De grot doorlopen gaf echt een kick: hoofdlampje op en over rotsen het donker inklimmen. Er was dieper in de grot niemand te bekennen, dus erg gaaf om die immense kamers in de stilte met alleen onze lampjes te bekijken.
Vang Vieng staat bekend als het feestoord in Laos voor backpackers, en dat maakten ze waar ook. Op Aussie day liep de gemiddelde hippie, aka doorwinterd reiziger, aka verdwaalde westerling om 6 uur dus al dronken rond, ondergeschminkt met verf en stift. Najah, dan moeten wij 's avonds ook maar een drankje wagen. Gezellig, maar niet ons publiek.. 12 uur in bedje dan maar!
Dinsdag wilden we tuben, maar zelfs die paar uur Aussie day bezorgden ons een Whisky-kater. Kirsten nam een day off en ik ben naar een rots/berg gewandeld. Bij aankomst werd ik omringd door 3 jongetjes van rond de 10 jaar die ongevraagd mee gingen de berg op als gidsjes. Erg gaaf, op die manier gave plekken en uitzichten gezien. Uiteraard verwachtten ze geld en gaf ik ze op de berg een fooitje, maar kennelijk vonden ze dat niet genoeg en moest ik nog een paar keer 'money money?' afwijzen. Dat de kinderen hier ingespeeld zijn op toeristen bleek 3 minuten later weer, toen ik terugwandelend een zakje chips leeglepelde en 3 meisjes aan de weg gebaarden dat ze ook wilden. Prima, ik de zak voorhouden en meisje 1 nam er zo'n mega schep uit dat de zak al bijna leeg was. Toen ik zei dat ze dat maar moesten delen was dat een schop tegen het zere been en wilden ze ook 'money money'. Doei, die money money kunnen we zelf wel gebruiken, aangezien de prijzen in Laos echt hoog uitvallen en we 1 dag later onze pot verloren in de rivier tijdens het tuben. (Karma?!) Die pot was overigens niet het enige, want we verloren ook Kirsten haar tasje, camera, broekje, zonnebril en 1 van mijn slippers. Misschien handig om te vermelden dat 'tuben' het afdobberen van de rivier voorstelt waarbij je van kroeg naar kroeg gaat en het de gewoonte is om gratis shotjes te nuttigen. Bij de barretjes wordt je letterlijk binnengehengeld door een touw met aan het uiteinde een fles water naar je hoofd geslingerd te krijgen. Teruglopend naar het guesthouse in onze natte kleren en op 3 slippers beseften we ons dat we ook de sleutels van onze kamer kwijt hadden geraakt. In Azië betekent dat geen reservesleutel maken, maar een complete nieuwe deurklink op de deur zetten: kaching.

Gauw weg uit beschonken Vang Vieng richting Luang Prabang, via de Laotiaanse hoofdweg. Gedurende zo'n rit over de grootste weg van Laos word je zo'n 30 keer flink gelanceerd, vallen tassen door de bus en wijk je uit voor buffels en kinderen op driewielers. Overigens blijft de Aziatische natuur verbazen en zijn de busritten tussen bestemmingen geen straf. Deze rit was ook weer geweldig. Misschien wel de mooiste so far..
Luang Prabang staat op de UNESCO werelderfgoed lijst, wat goed te zien is aan het aantal toeristen. Overigens wel een erg leuk stadje, met een grote night market vol souvenirs en tientallen eettentjes. Bij eentje verkochten ze ontslagen rijst (Fired rice.. Of zou het fried rice moeten zijn?) en 'bergers' (burgers?) voor een hele goede 'pirce', 'price' waarschijnlijk. In de menukaart stond over de prijs een nieuw stickertje, toen we die lospeuterden bleek de prijs met 50 cent verhoogd. Echt goede 'pirce' dus. Vrijdagmorgen half 8 samen op naar de yoga aan de rivier.. druk bezocht klasje waar je armen bij de buurvrouw op de mat lagen, maar erg leuk om mee te maken, al dacht Kirsten daar na een kwartier al anders over. In ieder geval sprak de donkere wolk op haar gezicht na afloop boekdelen en was de prijs ten opzichte van de Lonely Planet ook nog eens met 25% verhoogd! Toeristisch..
In Luang Prabang hebben we verder een uitzichtpunt beklommen met een prachtige zonsondergang en ontiegelijk veel andere toeristen, zodat we de zon niet onder hebben zien gaan maar we al snel weer zijn afgedaald. Zaterdag de 31e zijn we naar de Kuang Si watervallen geweest. Echt prachtige watervallen in een net park waar we zelfs in konden zwemmen, 30 kilometer vanaf Luang Prabang. In Laos realiseren we ons trouwens dat het hard gaat met de centjes. Voor guesthouses en eten betaal je (voor Aziatische begrippen) de hoofdprijs en ook het vervoer is duur.Goede reden dus om tussen de middag instansnoodles te eten en avonden op rij fried noodles of ontslagen rijst te nemen, waar wij eerder niet vies waren van een pizza of iets dergelijks. En ja, waarom in de bar aan de overkant 's avonds een biertje doen als je bij het guesthouse voor de helft van het geld een fles kan krijgen? Laten we het erop houden dat we financieel even aan het balansen zijn..

Na nog een dagje in Luang Prabang aan de Mekong te hebben gelegen in de zon (bijna als enige westerlingen; het was meer een paradijs voor voetballende en touwtjespringende Laotiaanse jeugd) zijn we 2 februari naar Nong Khiaw gegaan. Lekker in volgestampt busje met alleen Franse senioren (oh oh, waar gaan we naar toe) in een busje waarvan de moter aan de kook was en je 's ochtends 10 uur daardoor al vastzwete aan je stoel. Door het ontzettende gehobbel over de slechte weg in Laos was een sanitaire stop wel nodig. Bij gebrek aan toiletten zaten we met de Franse dames in het riet op een rijtje synchroon te plassen. Aangekomen in het mooie Nong Khiaw bleken de sanitaire voorzieningen daar niet veel beter. Wij hebben namelijk onze eerste eigen squattoilet, drie keer hoera! Tevens misten we handdoeken en wc-papier, improviseren dus maar. Nong Khiaw is een prachtige authentieke plek tussen de bergen en aan een brede rivier. 3 februari zijn we daarom naar een geweldig view point geklommen. Een flinke klim, lekker zweten, maar een prachtig uitzicht!! Tevens hebben we hier genoten van heerlijk Indisch eten; Chicken Tikka Masala. Een aangename afwisseling van de rijsthapjes!

Woensdag 4 februari zijn we 's ochtends vertrokken naar de boot richting Muang Ngoi met een backpack vol natte was: ze wisten niet zo goed hoe ze, voor een veel te dure prijs, onze wasgoed normaal moesten afleveren en oh ja, ik moest het maar zelf van de waslijn halen. Kan gebeuren, maar niet erg netjes als het de dag daarvoor al klaar had moeten zijn. In Muang Ngoi maar even weer ophangen dus. Om in dat plaatsje te komen moet je met de boot, er is geen weg naartoe. Die boot was ook een leuke happening: super smal waar je met veel te veel mensen op een klein bankje wordt gedrukt. Eindelijk geïnstalleerd bleken we in de verkeerde te zitten. Backpacks dus uit de stapel trekken en jezelf in de volgende gammele boot drukken. Onze stuurman hield wel van een lekkere beat (had de muziek goed hard aan), maar hield kennelijk ook van vis. Onderweg zag hij een dode vis drijven. De boot dus snel draaien, een local de vis uit het water laten plukken en hop; achterin het ruim. Lekker voor op de BBQ vanavond! Muang Ngoi was echt super leuk voor een dagje. Heerlijk rustig en prachtige natuur. Een leuk stuk gewandeld dus en een grot bekeken waar de Laotianen zich schuilhielden tijdens de stille oorlog in verband met Amerikaanse bommen. Die bommen zie je overigens terug in Muang Ngoi en dienen als versiering. Even iets anders dan een bloempot!
Na Muang Ngoy was het nog tijd voor weer een dagje financieel balansen in Nong Khiaw alvorens we weer hobbelend en, bij gebrek aan beter, bermplassend per bus in Luang Prabang aankwamen. We installeerden ons weer in ons oude vertrouwde guesthouse met gratis koffie en gratis ontbijt (jippie!) en in onze oude vertrouwde kamer was zelfs een thermostaat geïnstalleerd voor een warme douche. Wat een leven :).

De afgelopen twee dagen hebben we ons vermaakt op de Mekong rivier. Najah, vermaakt is groot gezegd. Verplaatst dan. We zijn namelijk van Luang Prabang naar Pak Beng gevaren op dag één en gisteren van Pak Beng naar Huay Xai: twee lange tochten van 8 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds op de boot. Mooie route, maar wij vonden het niet adembenemend zoals het op internet door diverse reizigers werd beoordeeld. Na de laatste dagen ontzettend zuinig te hebben geleefd met ons geld maken we vandaag onze laatste Laotiaanse Kip (leuke naam voor een munteenheid hè..) op alvorens we straks het grensje met Thailand weer over cruisen. Wij maakten er een sport van om in Laos niet weer aan de ATM te staan; mission completed. Laos was prachtig en verrassend. Straks staan we alweer in het land waar onze reis begon. Lets discover Northern Thailand. Feels like coming home;)!

PS, next mission is het vinden van een pizza salami. Doei balansen...