The North Face/Feest @ Vietnam en Laos

Aangezien wij de nachtbus nog lang niet zat waren (en stiekem ook geld besparen door in een rijdend hotel te slapen) was het de nacht van 14 op 15 januari tijd om door te gaan naar Hanoi; een feestje met de meest slechte film in tijden (Vietnamees), harde muziek en beroerd slapen! Tevens binnen 1 dag twee keer een hartverzakking gehad: de eerste keer liet de tuk tuk chauffeur mijn camera bijna vallen nadat hij op aandringen ons al tig keer op de foto had gezet, de tweede keer dacht ik mijn tas 's ochtends kwijt te zijn in de nachtbus met daarin (voor nu) mijn hele leven.

Hanoi is een geweldige stad; druk, gezellig, een goede temperatuur om rond te drentelen en een leuke backpackbuurt (old quarter). Voordat je bij die laatste aankomt wordt je eerst even opgelicht, aangezien je aankomt op een plek waarvan ze zeggen dat het ver buiten de stad ligt en je grof betaalt om rondjes te rijden en op je bestemming aan te komen, die in werkelijkheid nog geen kilometer verderop is. Weer iets geleerd!
Verder zijn we nog steeds maar middelmatige backpackers: in Hanoi vonden we ons geluk bij de Starbucks waar we dolgelukkig waren met ham kaas croissants en stroopwafels en stonden we vervolgens na een lange wandeling voor de dichte deur van het War History Museum.. Eerst openingstijden checken in Azië is nog steeds geen overbodige luxe.

Vrijdagavond 16 januari gingen we voor twee dagen naar Sapa; tijd van gepland vertrek 21:00, daadwerkelijke vertrektijd 00:00. Kirsten en ik gingen goed voorbereid op pad, aangezien we ons beiden een North Face jasje hebben laten aanmeten, iets wat wij tijdens backpacken in tropisch Azië niet nodig dachten te hebben. Zelfs een sjaal, muts en wanten ontbraken niet... wij dus lekker slapen in de nachtbus (het went echt) en 6 uur uit de bus worden gewerkt in Nederlandse omstandigheden, ter plekke namelijk 3(!!) graden. Gelukkig realiseren we ons al snel dat we ons in Azië bevinden en niet in Nederland, wanneer er weer zo'n 10 overenthousiaste Vietnameze dames ons goeiemorgen heten en ons maar al te graag willen rondleiden of een homestay aanbieden. No thanks, met deze temperaturen slapen wij als luxepaardjes wel in een hotel. Die was overigens niet veel beter. Alle deuren stonden 24/7 open, bij het ontbijt kon je bijna handschoenen dragen en de vloer van de douche had een gevoelstemperatuur van -10, evenals de douchestraal. Waarschijnlijk moest het gewoon zo zijn, aangezien ik de 18e jarig was en dit wel in Nederlandse stijl moest vieren, dus in de kou. Aangezien alles rond 11 uur is uitgestorven in Sapa hebben we met wat mensen mijn verjaardag gevierd op de hotelkamer (met verwarmingselementen in het bed, drie keer hoera!) onder het genot van een heuze verjaardagstaart en rode wijn. De 18e zelf hebben we, net als de dag daarvoor, rondgelopen door de prachtige rijstvelden van Sapa en omgeving. Bizar om te zien hoe deze mensen leven. De huisjes zijn zeer primitief, de buffels, kippen en zwijnen lopen overal rond en de mensen leven echt van huisnijverheid en de rijstteelt. Ik probeerde de Vietnameze vrouwen die 3 uur met ons meeliepen (wij begonnen bijna te geloven dat ze dat uit vriendelijkheid deden, totdat ze ons bij de lunch weer bombardeerden met armbandjes, kleedjes en tasjes die we moesten kopen) nog een felicitatie af te dwingen door te vertellen dat ik jarig was, maar dat kenden ze niet. Of het was niet interessant genoeg ;). Al met al weinig verjaardag gehad, maar wel veel felicitaties gehad vanuit NL. Erg leuk, bedankt daarvoor! Aangezien Kirsten en ik het wel even wilden vieren zijn we na de busreis 's avonds van 7 uurtjes (terug naar Hanoi) even een quasi gesloten kroeg ingedoken/ingetrokken (roldeur omhoog, wij de kroeg in en roldeur weer omlaag; gesloten toch?!) om met andere westerlingen een biertje te doen die ook deze geheime ruimte waren ingeloodst: in Azië kan écht alles.

Terug in Hanoi was het even slikken, mogelijk 1500 foto's kwijt van de afgelopen 2,5 maand aangezien mijn sd-kaart opeens onleesbaar lijkt te zijn. Hopelijk terug te halen in Nederland (tips zijn welkom)! In Hanoi zijn we verder nog naar een te grappige authentieke puppetshow geweest en hebben Kirsten en ik toegegeven aan onze westerlijke roots door eens heerlijk luxe uit eten te gaan, op de 12e verdieping in een toprestaurant in een, voor ons, te luxe hotel. Gelukkig was het een financiële bijdrage vanuit Nederland voor mijn verjaardag en was afreken daardoor een feestje opzich. Zelfs na de wc gaan was een feest: schoon, lekker geurig, wc papier aanwezig en zelfs een handdoekje voor na het handen wassen! Wat een heerlijkheid..
Voor de rest hebben we nog een dagtripje Halong Bay gedaan van in totaal 7 uur reizen. Idioot hè, in Nederland zouden we het vertikken om 3.5 uur naar Antwerpen te rijden zonder daar te overnachten. Halong Bay is een baai met prachtige rotsen, eten waar wij ons als semi backpackers niet aan wagen (namelijk schelpen en octopus) en een ietwat vulgaire tourguide die in de mooiste grotten van Halong Bay een liefdesverhaal kon vertellen die zogenaamd was uitgebeeld in de stenen in die grot. Ik zal maar niet vertellen welke lichaamsdelen hij daar wist aan te wijzen (met heel sterke verbeelding).
De volgende dag hebben we ons nog even verblijdt met, en verbaast over, het reilen en zeilen in Hanoi door gewoon rond te lopen en te zien hoe ongeorganiseerd het verkeerd hier rondcrosst en hoe volgepakt fietsen en brommers hier worden. De wodka die we 's ochtends aangeboden kregen tijdens de koffie ook maar vriendelijk afgeslagen. Na het bezoeken van het War History Museum (interessant!) zat Vietnam er op. Geweldig land, we hebben echt genoten! Zeker een aanrader.

Op naar Laos, woensdagavond 21 januari, met een 24 uur durende busreis op het programma. Dat deze naar zou zijn hadden wij ons gelukkig op voorbereid, maar dat er werkelijk pakken rijst, kleding, wasmanden en krukjes in de bus worden gesleept onderweg was toch even slikken. Net als het 'toilet' bezoek trouwens, drie uur 's nachts voor de grens, achter de bus, in de modderige berm, zonder lenzen in, geleid door Kirsten haar arm, je weet wel hoe dat gaat. Ook de stoel was een groot feest, deze kende slechts de 'ligstand', ondervond ik toen ik de stoel in de zithouding zette en bij de eerste de beste hobbel mijn achterbuurman klem zat onder mijn stoel aangezien deze in de slaaphouding viel. Die houding heb ik dus maar voor de volgende 24 uur aangehouden.
Laos oogt direct anders; GEEN getoeter, WEL verkeersborden, verkeerslichten waar het verkeer zich werkelijk aan houdt en het ontbreken van straatverkopers. Op vrijdag hebben we fietsen gehuurd en rondgefietst door ein-de-lijk weer zomerse temperaturen langs mooie tempels, hét nationale monument van Laos 'Pha That Luang' en een replica van de Arc de Triomphe. 's avonds was het tijd voor een potje bowlen. Afgezien van het feit dat kegels wonderbaarlijk genoeg omlagen in de tweede worp terwijl deze in de eerste nog stonden, de baan spekglad was op onze allstars en de scores die we graag uitgeprint wilden hebben slechts op een briefje werden geschreven, was het super leuk bowlen voor slechts €3,-. Het uitstellen van cultuursnuiven beviel ons wel even, dus zijn we zaterdagmiddag op het fietsje naar de plaatselijke fitness gegaan: lekker afgaan op de hardloopband al kijkend over de Mekong rivier en ontdekken dat oefeningen toch 'iets' pittiger gaan dan voorheen. In Nederland maar weer hard werken dus.

Vandaag zijn we verder gereisd naar Vang Vieng. Reizen in Azië wil zeggen: voor het guesthouse worden opgepikt in een busje, alle backpacks boven op de bus welke worden vastgesnoerd met een visnet, Vientiane doorcrossen en hemelsbreed 300 meter weer worden gedropt. Tassen weer losmaken en overpakken in de daadwerkelijke bus. Waarom lopen als het rijdend kan?
For now Vang Vieng it is ♡.. pareltje in Laos waar we ons de komende dagen maar weer moeten zien te redden, hard life ;)..